Βιβλιοποιήματα blog

       Διήγημα   Το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό μιας σειρήνας ασθενοφόρου, που τρέχει δαιμονισμένα, κομματιάζει την νύχτα και τα θραύσματα της τινάζουν στον αέρα, το ήδη ευάλωτο νευρικό μου σύστημα….   Ούτε ξέρω πόση ώρα έχει περάσει με το χέρι μετέωρο να κρατά το μολύβι πάνω από το άγραφο χαρτί. Μια αταξία διέπει τις σκέψεις μου. Η μια διαδέχεται την άλλη χωρίς να στέκονται λεπτό. Άλλες τριγυρίζουν άσκοπα κι άλλες κουνιούνται σαν σούργελα, καθώς εμφανίζονται στην οθόνη του μυαλού μου. Άλλες πάλι κουβεντιάζουν μεταξύ τους, μα όλες ανεξαιρέτως, τα κάνουν όλα ερήμην μου, λες κι εγώ δεν υπάρχω.    Γίνομαι θεατής του ανώφελου λοιπόν, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να γράψω τίποτα. Ικανότης έκφρασης μηδέν. Έμπνευση απούσα..    Σιγά μην επισκεφτεί η έμπνευση εμένα. Αυτή η υπερόπτης μέχρις εσχάτων ικανότητα, το μόνο που κάνει, είναι να παρατηρεί το κενό της σκέψης μου μειδιώντας.. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η κυρία, η χειμαρρώδη...

Βρέχει πάλι. Και φυσάει. Νομίζω πως εδώ που μένω σχεδόν πάντα φυσάει..  Μια εκτεθειμένη  απο παντού αετοφωλιά   που την χτυπάνε όλα τα στοιχεία της φύσης. Βλέπω τις στάλες της  βροχής που κυλάνε αργά πάνω στο τζάμι, σαν να καταρρέουν από το ανελέητο μαστίγωμα του ανέμου. Κανένας άνεμος όμως , όσο δυνατός κι αν ειναι, δεν συγκρίνεται με τις καταιγίδες που προξενεί η έπαρση του σκεπτομενου νου.    Σκέψη..μυστήρια λειτουργία, εθιστική . Αν  την αφήσεις ανεξέλεγκτη  χάθηκες.  Οι συνειρμοί της σε παρασύρουν σε μονοπάτια άγνωστα, σκοτεινά πολλές φορές. Σε πάνε εκεί που παραμονεύει το ύπουλο ' Εγώ', αυτό το θύμα και θύτης, που σε εγκλωβίζει και δεν σε αφήνει να επιστρέψεις.. Σε κρατάει δέσμιο πίσω από τον παραμορφωτικό του καθρέφτη και σου στρεβλώνει  τις πραγματικότητες, τις αλήθειες και τα ψέμματα  ..     Πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι πραγματι εξαιτίας της σκέψης τους.. , πόσο κρίνουν, πόσο κακολογούν...πόσο μιζερ...

Γυναίκα .  Ένα εξίσου  σημαντικό πλάσμα στον κόσμο των αντρών, που αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχαν.. Μια οντότητα που θεωρήθηκε δημιούργημα ενός κατώτερου Θεού, από το λεγόμενο ισχυρό φύλο.  Γυναίκες , που μέσα στον κατατρεγμο τους, βάδισαν αγόγγυστα  στα κακοτράχαλα μονοπάτια, που  τους είχε ορίσει η ανθρώπινη ανασφάλεια του αντιθετου φύλου, επειδή φοβήθηκε τις ικανότητες της... Πλάσματα ντελικάτα και ευγενικά που πότισαν με το αιμα τους τις πέτρες της ζωής τους κι έφτιαξαν λεωφόρους για να τις περπατάμε εμείς σήμερα, χωρίς να σκοντάφτουμε ... Κι όμως. Παρόλες τις αποστάσεις που διανύσαμε, βρισκόμαστε ακόμη στο σταυροδρόμι εκείνο, που οι μάχες καλά κρατούν. Σε ένα θλιβερό σημείο καμπής που δεν κατάφερε να ξεπεραστεί, αφού εκατομμύρια γυναίκες θεωρούνται ακόμη σαν λάθος της φύσης... Ενα λάθος που το διορθώνουν μάλιστα οι ίδιες οι γυναίκες  , θυσιαζοντας τα κορίτσια τους στον βωμό μιας στυγνής ανισότητας.. Καταφέραμε πολλά, μα ωστόσο λίγα.. Γιατί χάνονται ακόμ...

Καλημέρα ομορφιές  !! Ομορφη μέρα εύχομαι !!