Ανεμοδαρμένες ψυχές..

Βρέχει πάλι. Και φυσάει. Νομίζω πως εδώ που μένω σχεδόν πάντα φυσάει.. 

Μια εκτεθειμένη  απο παντού αετοφωλιά   που την χτυπάνε όλα τα στοιχεία της φύσης.

Βλέπω τις στάλες της  βροχής που κυλάνε αργά πάνω στο τζάμι, σαν να καταρρέουν από το ανελέητο μαστίγωμα του ανέμου. Κανένας άνεμος όμως , όσο δυνατός κι αν ειναι, δεν συγκρίνεται με τις καταιγίδες που προξενεί η έπαρση του σκεπτομενου νου.

   Σκέψη..μυστήρια λειτουργία, εθιστική . Αν  την αφήσεις ανεξέλεγκτη  χάθηκες. 

Οι συνειρμοί της σε παρασύρουν σε μονοπάτια άγνωστα, σκοτεινά πολλές φορές. Σε πάνε εκεί που παραμονεύει το ύπουλο ' Εγώ', αυτό το θύμα και θύτης, που σε εγκλωβίζει και δεν σε αφήνει να επιστρέψεις.. Σε κρατάει δέσμιο πίσω από τον παραμορφωτικό του καθρέφτη και σου στρεβλώνει  τις πραγματικότητες, τις αλήθειες και τα ψέμματα  ..

    Πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι πραγματι εξαιτίας της σκέψης τους.. , πόσο κρίνουν, πόσο κακολογούν...πόσο μιζεριάζουν.. αυτή η διαστρέβλωση του μυαλού, ευθύνεται  για όλα  σχεδόν τα δεινά του κόσμου..

Νομίζω πως το μεγαλύτερο  επίτευγμα του ανθρώπου είναι να μάθει να ελέγχει τις σκέψεις του. Οι σκέψεις δημιουργούν προσδοκίες και ανάγκες που δεν έχει το σώμα...  Αυτές μας κάνουν άπληστους, αυτες μας πληγώνουν ,μας προδίδουν ..

 'Μαμά δεν πονάει η καρδιά μας ..το μυαλό μας  κάνει την καρδιά να πονάει" μου είπε   η κόρη μου όταν ήταν   έφηβη.

Κάθε μέρα  την βλέπω  να δικαιώνεται ..