Μια συνηθισμένη γυναίκα. Νουβέλα

Κεφάλαιο πρώτο Είναι αρχές Αυγούστου του 2010 και ένα από τα πιο ζεστά καλοκαίρια της τελευταίας δεκαετίας. Ο καύσωνας του Ιουλίου έχει καβατζάρει στον Αύγουστο, συνεχίζοντας με αμείωτη ένταση τις ανυπόφορες κάψες του. Ο υδράργυρος παραμένει πεισματικά σκαρφαλωμένος στους σαράντα βαθμούς και δεν εννοεί να κατέβει ούτε τα βράδια. «Πατέρα εγώ θα πάω για μπάνιο σήμερα, ο κόσμος να χαλάσει» δηλώνω στον χειρουργημένο πατέρα μου πρωί, πρωί κι ανασκουμπώνομαι να τελειώσω τις δουλειές και την φροντίδα του. Η λήξη των υποχρεώσεων σφυρίζει την ώρα που η μέρα βρίσκεται στον απόγειο του θερμοκρασιακού της ολοκαυτώματος. Ο πατέρας παρασύρεται στην αποχαύνωση του τσουρουφλισμένου απομεσήμερου, συνοδεύοντας με το ροχαλητό του την συναυλία των τζιτζικιών. Τέλεια στιγμή για να ξεπορτίσω.. Η κάψα με παίρνει απ’ τα μούτρα μόλις περνάω το κατώφλι της πόρτας. Η διαφορά θερμοκρασίας είναι τρομακτική, σε σχέση με την ατμόσφαιρα του κλιματιστικού. Αποφασίζω να καλύψω πεζή...