Βιβλιοποιήματα blog

      Το ελαφρύ αναισθητικό κολλύριο που του έριξε η γιατρός για την απόξεση του ματιού, έχασε την ισχύ του σχεδόν αμέσως. O πόνος του πρέπει να ήταν τρομακτικός.  Ούτε όταν ήταν μικρός και επέστρεφε από το παιχνίδι με ανοιγμένο το κεφάλι, δεν αντιδρούσε  έτσι.. Ο Αλέξανδρος χτυπούσε τα πόδια του στο πάτωμα του αυτοκινήτου, σαν το αφηνιασμένο άλογο. Μούγκριζε και κουνούσε βίαια το κορμί του μπρος πίσω, κοπανώντας την πλάτη του δυνατά στο κάθισμα. Με έπιασε τρέλα. Ένιωσα εντελώς άχρηστη. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, εκτός απ’ το να οδηγώ  με κολλημένη την κόρνα, προσπαθώντας να ανοίξω δρόμο. Αδύνατον όμως..   Το σημειωτόν μιας ολόκληρης βασανιστικής ώρας, κατέληξε επιτέλους   στην πρώτη πλατεία απ’ τις τρεις, που υπήρχαν  στην διαδρομή μας. Μπήκα αλλόφρων στο πρώτο φαρμακείο που συνάντησα, για να αγοράσω τα παυσίπονα που μας είχε συστήσει η γιατρός.   Φτάσαμε σπίτι. Ο Αλέξανδρος ξάπλωσε κι εγώ ανέλαβα  τον ρόλο ενός ιδ...

  Έχω ντυθεί πια και τρέχω για να φτάσω στο σημείο συνάντησης που έχουμε συμφωνήσει με τον   Αλέξανδρο. Η αμυδρή εντύπωση, πως ετούτο το καλοκαίρι έχει βαλθεί να με εξοντώσει, ελαττώνεται καθημερινά, απ’ τις χειροπιαστές βεβαιότητες.. Και είναι τόσες πολλές, που όσο κι αν αντιστέκομαι στις προειδοποιήσεις της διαίσθησης μου, τα γεγονότα που προηγήθηκαν ξεφωνίζουν πως έχει δίκιο.   Καλώ πάλι τον Αλέξανδρο. Ανώφελο. Προφανώς βρίσκεται καθ’ οδόν και δεν το ακούει. Είναι βλέπεις κι αυτός του κατεπείγοντος, σαν κι εμένα. Ένα  αγόρι που το γέννησαν άγγελοι και το έστειλαν να ομορφύνει την πλάση.  Το μουτράκι του  στολίζουν δύο τεράστια γαλάζια αμύγδαλα κι εκπέμπουν όλο το φως του κόσμου όταν τα κοιτάς. Μωρό φορούσε στάχυα  στα μαλλιά και μια ευαισθησία στη ψυχή που με έκανε να ανησυχώ. Φοβόμουν ότι δεν θα τα βγάλει πέρα, σε αυτή τη ζούγκλα που τον έφερα. Ένα πλάσμα, που ακόμη και τις καφρίλες του κόσμου, τις αντιμετωπίζει με έναν μοναδικό τρόπο.  Βγ...