Τα αβατα της ψυχής.

 Ζωή ρέουσα.

Συγγραφέας Θεοδωρος Παπαθεοδωρου 

Εκδόσεις Πνοή 

Σελίδες 234.

  Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τους άγνωστους μηχανισμούς του ανθρώπινου μυαλού και της ψυχής και πως αυτοί μπορεί να μας οδηγήσουν σε δύσκολες καταστάσεις δίχως να το αντιληφθούμε. Όπως η κεντρική ηρωίδα του συγγραφέα, η Άννα, που μπήκε στα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης και του φόβου, κι έφτασε μέχρι την άβυσσο της ψυχής της, εκεί όπου οι ψίθυροι της φώναζαν να βλάψει τον εαυτό της.

    Και που πρέπει να ψάξει ένας άνθρωπος για να ξαναβγεί στο φως, όταν φτάσει σε αυτό το σημείο; 

     Μα ακριβώς εκεί. Γιατί εκεί βρίσκονται καταχωνιασμένα όσα θέλουμε να ξεχάσουμε. Τα βιώματα  που μας πλήγωσαν και που θάψαμε ζωντανά για να συνεχίσουμε την ζωή μας προσποιούμενοι ότι δεν συνέβησαν ποτέ.

   Και ο συγγραφέας αρχίζει να βουτάει στα βαθιά ανελκύοντας στην επιφάνεια τα στοιχειά του παρελθόντος, αφού αυτά ευθύνονται τις περισσότερες φορές για την πτώση και την κατάπτωση  μας... 

Με μετρημένες περιγραφές για να μην κουράζουν, με παραστατικότητα και ζωντάνια που αποφεύγει τις υπερβολές,  με μεστό και δίχως λεκτικές ακροβασίες λόγο, μας  ξεδιπλώνει τις άγνωστες πτυχές του εαυτού μας και όσα τον βασανίζουν, ενώ εμείς διάγουμε την φαινομενικά στρωτή ζωούλα μας, αγνοώντας τον κίνδυνο που κοντοζυγώνει.

    Κι ενώ στο ξεκίνημα του βιβλίου χρησιμοποιεί τριτοπρόσωπη αφήγηση, με έναν ευφάνταστο τρόπο δίνει τα ηνία στο πρώτο πρόσωπο και κεντρική ηρωίδα του την Άννα, η οποία αρχίζει να ξεδιπλώνει δειλά-δειλά το παρελθόν της.

   Ένα παρελθόν που στιγματίζεται από συνταρακτικά γεγονότα, που πολλά από αυτά είναι ιστορικά και άγνωστα στο ευρύ κοινό. Εκεί η συγκρατημένη πένα του Θοδωρή (και κατ'εμέ απολύτως συμβατή  με την ηρωίδα που βρίσκεται σε τέλμα)  παίρνει φωτιά...  

    Κι εκεί ο αναγνώστης μαθαίνει πράγματα... Πληροφορείται για γεγονότα του εγχώριου και διεθνούς πολιτικού παρασκηνίου, που διαμορφώνουν τις κοινωνίες και τον τρόπο ζωής τους.

  Δεν θα πω όμως περισσότερα επ αυτού για να μην αποκαλύψω όσα δεν πρέπει...

   Ζωή ρέουσα. Ένα βιβλίο "ψαγμένο" και σεμνό όπως υποψιάζομαι ότι είναι και ο δημιουργός του, από το ελάχιστο που τον γνωρίζω. 

   Με κέρδισε η Άννα του βιβλίου και η μεγάλη μάχη που έδωσε ώσπου να ξαναβρεί τον εαυτό της. Την συμπόνεσα βαθιά για την οδυνηρή   αμφιταλάντευση όπου βρέθηκε και η οποία βασανίζει όλους μας κατα καιρούς.. Με κέρδισαν και οι ακρίβειες που ανακάλυψα  στις σελίδες του, μέσα από την εύστοχη γραφή του συγγραφέα. Ο Θοδωρής στοχεύει κατευθείαν  στην ουσία χωρίς να γυροφέρνει άσκοπα γύρω από το θέμα 

   Συγχαρητήρια Θοδωρή Παπαθεοδώρου.