Ένα ποίημα, μια ιστορία

 Πικραλίδες

Συγγραφέας :  Στάθης Μασκαλίδης 

Εκδόσεις:Κομνηνός.

Σελίδες 277

Οι πικραλίδες είναι

ένα γλυκόπικρο

μυθιστόρημα που εμβαθύνει  στις ανθρώπινες σχέσεις, στα πάθη και στα λάθη, στην αγάπη και στο μίσος, στο σκοτάδι και στο φως  που υπάρχει μέσα μας, καθώς και σε όλα τα ατοπήματα στα οποία ολισθαίνει η ανθρώπινη φύση. Η γεύση που σου αφήνει η ιστορία είναι ίδια με της πικραλίδας, το πολύτιμο και ωφέλιμο αυτό βότανο, που αν δεν γευθείς την πίκρα του δεν θα ωφεληθείς από τα πολύτιμα συστατικά του, ούτε θα νιώσεις την γλυκιά επίγευση που σου αφήνει στο τέλος. Έτσι και ο συγγραφέας, μέσα από έντονο  λυρισμό που φέρει την προσωπική του υπογραφή, μας κερνάει  κομμάτι–κομμάτι από  την πίκρα που γεύονται οι ήρωες του ώσπου να φτάσουν στη γλυκιά στιγμή της λύτρωσης.

    Σώτος, Φανή, Δημητρός, Ελπίδα, μια αχώριστη τετράδα που μαζί με κάμποσους  ακόμη φίλους αποτελούν την τρελοπαρέα της εφηβείας. Μέσα από εκείνη την συναναστροφή γεννιέται και ο ανομολόγητος έρωτας του Σώτου που θα στιγματίσει την ζωή του. Ο Σώτος, ένας από τους βασικούς ήρωες του βιβλίου που γίνεται ο αντιήρωας του εαυτού του, καθώς παγιδεύεται από το εμμονικό πάθος του για τη Φανή. Μια γυναίκα μοιραία, έρμαιο της  φιλαρέσκειας της και της δίψας της για εξουσία επάνω στο αντρικό φύλο. Δίπλα στον Σώτο ο Δημητρός, ο αδερφικός φίλος, ο κολλητός  που δεν γλυτώνει ούτε αυτός από τα δίχτυα της γυναίκας αράχνης. Μια παγίδα που θα βάλει σε τεράστια δοκιμασία την σχέση τους οδηγώντας τους μέχρι το χείλος του γκρεμού… Και ποιος θα αποτρέψει την πτώση και τον αφανισμό τους; 

    Και παραδίπλα η Ελπίδα, ένα αγνό πλάσμα, όνομα και πράγμα, αφού η ταυτόσημη έννοια του όνοματός της συμβαδίζει απόλυτα με την ίδια. Αλλά όταν παραπαίεις στα έγκατα της ύπαρξης σου και βασανίζεσαι από αμφιταλαντεύσεις και εμμονές  που σκοτίζουν τη σκέψη δεν είναι εύκολο να αναδυθείς. Ούτε να διακρίνεις την σανίδα σωτηρίας μέσα στην τρικυμία. 

    Ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής της τετράδας; Μέχρι που θα φτάσει η κόντρα τους; Θα καταφέρουν  να λυτρωθούν όλοι άραγε; Θα ισορροπήσουν ή θα χαθούν;  Και πόσοι πρέπει να χαθούν μέχρι να επέλθει η πολυπόθητη λύτρωση; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; 

    Με μια αφήγηση που παλινδρομεί από το παρόν στο παρελθόν, ο Στάθης μας κάνει συμμέτοχους στα μυστήρια παιχνίδια που στήνει ο ανεξερεύνητος  νους  στον εκάστοτε άνθρωπο του... Εμμονές και παιχνίδια εξουσίας για το τίποτα, για το εγώ, για την ιδέα, και την ανύπαρκτη δύναμη που νομίζουν πως κατέχουν οι άνθρωποι…  

    Πέρα από την υπόθεση για την οποία δεν θα πω άλλα, ο συγγραφέας είναι ένας σπάνιος φυσιολάτρης, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές του. Βασικά αυτά τα αποσπάσματα δεν περιγράφουν απλώς την φύση, την υμνούν. Ευφάνταστος ο συγγραφέας στην πλοκή της ιστορίας, μας εκπλήσσει με τον τρόπο που την ξετυλίγει. 

    Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν διαβάζεται βιαστικά αυτό το βιβλίο. Ούτε προσπερνάς αβίαστα σελίδες. Είναι απαραίτητο να κοντοσταθείς, είτε για να θαυμάσεις τον τρόπο γραφής και λεξιλογίου, είτε για να προβληματιστείς και να αποκωδικοποιήσεις τα νοήματα που κρύβονται ανάμεσα στις λέξεις.

Μια δοκιμή θα σας πείσει…

Καλοτάξιδο Στάθη. 

ΜΕ το καλό στο επόμενο!!