Το ακατάλυτο του χρονου

 Από κάτι που ξεκίνησε να γράφεται στο αποψινό ξενύχτι.. 

. Αυτή η ανεπαίσθητη  ρωγμή στο μέχρι πρότινος  αδιαπέραστο τείχος του Ακατάλυτου, ήταν η αρχή της αποκαθήλωσής του. Όπως μια αθέατη κηλίδα που φθείρει τον καθρέφτη του χρόνου, έτσι και η μικρή ρωγμή που εμφανίστηκε στην παντοδυναμία της αχρονικής του  ασφάλειας,  άρχισε να του αποκαλύπτει τις αδυναμίες του. Οι άλλοι, οι πιο μικροί, οι λιγότερο φημισμένοι, αργά και χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, άρχισαν να αμφισβητούν την παντοδυναμία του.

Είχε χτίσει το βασίλειό του με έναν ασύλληπτο αόρατο ιστό που παγίδευε τις ψυχές και τα βλέμματα όλων, όμως αυτή η φθορά, η ελάχιστη ρωγμή, έφερε μια αλυσίδα αμφιβολιών που δεν μπορούσαν να αγνοηθούν. Κι ενώ ο πρώτος ψίθυρος της αμφισβήτησης ακούγονταν ήδη από τα στόματα των πιο πιστών του, εκείνος ακόμα πίστευε ότι ήταν μια προσωρινή αναταραχή, ένα ατυχές περιστατικό, μια στιγμή που θα περνούσε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε πλέον επιστροφή.

Η ίδια η αδυναμία του να δει την αρχή του τέλους, τον οδήγησε στη συνεχιζόμενη αναζήτηση της απόλυτης εξουσίας, στο άνοιγμα νέων τομέων, που τελικά αναδείκνυαν περισσότερες ρωγμές παρά νέες σταθερές. Κάθε απόπειρα να κρύψει την αδυναμία του κάτω από την λάμψη  του ατάραχου μα  επίπλαστου πολιτισμού του, δημιουργούσε όλο και περισσότερους εχθρούς. Δεν ήταν πλέον ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης που θεωρούσαν  κάποτε όλοι άτρωτο.

Η πορεία του προς την αποκαθήλωση δεν ήταν άμεση, αλλά μια αργή κατρακύλα. Κάθε παραμικρή αμφισβήτηση, κάθε νέα φωνή που αντέκρουε τις αρχές του, σήμαινε μια ακόμα διαδοχική κατάρρευση, της επί μακρόν  αδιαμφισβήτητης αρχής του ασυνείδητου..

Η σύγκρουση φάνταζε μονόδρομος....

Δώρα Τζέμα.